| تا دل اندر پیچ آن زلف به تاب انداختم | جان خود در آتش و تن در عذاب انداختم | |
| خود زمانی نیست پیش دیده‌ی من راه خواب | بس که این توفان خون در راه خواب انداختم | |
| تا نپنداری که دیدم تا برفتی روی ماه | یا به مهر دل نظر بر آفتاب انداختم | |
| از شتاب عمر می‌ترسد دل من، خویش را | زان بجست و جوی وصل اندر شتاب انداختم | |
| بود خود در عشق تو هم سینه ریش و دل کباب | دیگر از هجرت نمکها بر کباب انداختم | |
| شکر کردم تا در آتش دیدم این دل را چنین | زانکه می‌پنداشتم کین دل به آب انداختم | |
| چون نه مرد آن دهانم، با لب شیرین تو | اوحدی را در سال و در جواب انداختم |