| خیز، که در میرسد موکب سلطان گل | چاره‌ی بزمی بساز، تا بنهی خوان گل | |
| گل دو سه روزی مقام بیش نگیرد به باغ | این دو سه روزی که هست جان تو و جان گل | |
| طفل ریاحین مکید شیر ز پستان ابر | بلبل شوریده دل شد به شبستان گل | |
| زود ببینی چو من فاخته را در چمن | ساخته آوازها بر لب خندان گل | |
| در بن بیدار فگند مسند جمشید می | بر سر باد آورند تخت سلیمان گل | |
| ساغر و پیمانه‌ای چند پر از می بیار | زود، که ما داده‌ایم دست به پیمان گل | |
| خار چمن را بگو: کز سر شاخ درخت | تیغ میفگن، که شد قلعه به فرمان گل | |
| غنچه گریبان خود تا بن دندان درید | ناله‌ی بلبل مگر نیست به دندان گل؟ | |
| دست صبا غنچه را بار دهد بر شجر | تا بنماید به خلق قصه‌ی پنهان گل | |
| از سخن اوحدی پرورقی زن، که آن | هر ورقی آیتیست آمده در شان گل |