| هر که مشغول تو گشت از دگران باز آید | وانکه در پای تو افتاد سرافراز آید | |
| هر کبوتر که ز دام سر زلفت بجهد | به سر دانه‌ی خال تو سبک باز آید | |
| وقت جان دادن اگر بر رخت افتد نظرم | چشم من تا به لب گور نظر باز آید | |
| ور سگ کوی تو در گور من آواز دهد | استخوانم ز نشاط تو به آواز آید | |
| مفلسی را که خیال تو در افتد به دماغ | گر صدش غم بود اندر طرب و ناز آید | |
| آنکه با واقعه‌ی عشق تو پرداخت چو من | چه عجب! اگر به سخن واقعه پرداز آید | |
| خود گرفتم ز غم خویش بسوزی تو مرا | چون من امروز که داری که سخن ساز آید؟ | |
| قصه‌ی اوحدی از راه سپاهان بشنو | همچو آوازه‌ی سعدی که ز شیراز آید |