| در بند غم عشق تو بسیار کسانند | تنها نه منم خود، که درین غصه بسانند | |
| در خاک به امید تو خلقیست نشسته | یک روز برون آی و ببین تا به چه سانند؟ | |
| عشاق تو در پیش گرفتند بیابان | کان طایفه ده را پس ازین هیچ کسانند | |
| کو محرم رازی؟ که اسیران محبت | حالی بنویسند و سلامی برسانند | |
| با محتسب شهر بگویید که: امشب | دستار نگه‌دار، که بیرون عسسانند | |
| ای دانه‌ی در، عشق تو دریاست ولیکن | افسوس ! که نزدیک کنار تو خسانند | |
| شاید که ز مصرت به هوس مرد بیاید | خود مردم این شهر مگر بی‌هوسانند | |
| با جور رقیبان ز لبت کام که یابد؟ | من ترک بگفتم که عسل را مگسانند | |
| ای اوحدی، از لاشه‌ی لنگ تو چه خیزد؟ | کندر طلب او همه تازی فرسانند | |
| افسوس! که در پای تو این تندسواران | بسیار دویدند و همان باز پسانند |