| باز شادروان گل بر روی خار انداختند | زلف سنبل بر بنا گوش بهار انداختند | |
| دختران گل به وقت صبح‌دم در پای سرو | از سر شادی طبقهای نثار انداختند | |
| شاهدان سوسن از بهر تماشا در چمن | لاله را با سنبل اندر کارزار انداختند | |
| بلبل شیرین سخن شکر فشانی پیشه کرد | تا بساط فستقی بر جویبار انداختند | |
| گرم تازان صبا از گرد عنبر وقت صبح | موکب سلطان گل را در غبار انداختند | |
| غنچگان را گر چه بر گل پرده پوشی عادتست | عاقبت هم بخیه‌ای بر روی کار انداختند | |
| به ز مستی در شکوفه است و گل اندر خفت و خیز | نرگس بیچاره را چون در خمار انداختند؟ | |
| وقت صبح آهنگران باد ز آب پیچ پیچ | بی‌گنه زنجیر بر پای چنار انداختند | |
| در دماغ بید گویی هم خلافی دیده‌اند | کز میان بوستانش بر کنار انداختند | |
| سبزه‌ها را گرچه بر بالای گل دستی بود | هم ز گیسوها کمندش بر حصار انداختند | |
| گر چمن را نیست در سر خاطر سوری دگر | از چه بر دست عروسانش نگار انداختند؟ | |
| صبح دم بزم چمن گرمست، زیرا کندرو | ناله‌ی موسیچه و قمری و سار انداختند | |
| راویان نظم ز اشعار بدیع اوحدی | بار دیگر فتنه‌ای در روزگار انداختند |