| از در ما چو در آمد، اثر ما بنماند | این دل و دین و تن و جان و سر و پا بنماند | |
| چشم آن فتنه‌ی پیدا به دلم پوشیده | نظری کرد، که پوشیده و پیدا بنماند | |
| سخن عشق، که عقلم به معما می‌خواند | بر دلم کشف چنان شد که معما بنماند | |
| حیلت ما همه حالت شد و حیلتها سوخت | حالت ما همه معنی شد و اسما بنماند | |
| تا دو می‌دید دلم در کف یغما بودم | چون برستم ز دویی زحمت یغما بنماند | |
| دل من دردی آن درد به دریا نوشید | به طریقی که نم در همه دریا بنماند | |
| ای تمنای دل من ز دو گیتی نظرت | نظری کن، که دگر هیچ تمنا بنماند | |
| گر چه از هر جهتم سری و سودایی بود | جهت سر تو بگرفتم و سودا بنماند | |
| دوش با درد تو گقتم که: محابا کن، گفت: | اوحدی، تن به قضاده، که محابا بنماند |