| خواهم شبی بر آن دهن تنگ میر شد | کامشب مرا تعلق او در ضمیر شد | |
| این باد زلف اوست که باد بنفشه برد | وین خاک کوی او که نسیمش عبیر شد | |
| از هجر آن پری که خمیرم ز خاک اوست | خاک جهان ز خون دو چشمم خمیر شد | |
| مهر خود از دلم، دگران گو: برون برید | کم در درون محبت او جایگیر شد | |
| در جان دوست هیچ اثر خود نمی‌کند | آن نالها که از دل من بر اثیر شد | |
| ای مدعی، دگر به خلاصش نظر مدار | مرغی، که صید آن صنم بی‌نظیر شد | |
| گر زخم تیر غمزه‌ی خوبان ندیده‌ای | از اوحدی شنو، که درین درد پیر شد |