فتنه از چرخ و قیامت ز زمین برخیزد

فتنه از چرخ و قیامت ز زمین برخیزد		اگر آن چشم کمان کش به کمین برخیزد
ای بسا خانه! که بر اسب شود تنگ و سوار		تا سواری چو تو از خانه‌ی زین برخیزد
چشم و رخسار پریوش، که تو داری امروز		روز فردا مگر از خلد برین برخیزد
باغبان قد ترا دید و همی گفت به خود:		سرو دیگر چه نشانیم؟ گر این این برخیزد
بهر بوسیدن پای تو سر و روی مرا		سر آن نیست که از روی زمین برخیزد
تخت ضحاک تو داری، که دو گیسوی دراز		چون دو مارت ز یسار و ز یمین برخیزد
آنکه سرمست شبی پیش تو بتواند خفت		نیست هشیار که تا روز پسین برخیزد
قد و بالای چنان راست مخالف ز چه شد؟		با دل من که چو گویم: بنشین برخیزد
ماه تا روی ترا دید و برو دل بنهاد		بیم آنست که با مهر به کین برخیزد
در سر زلف تو هر چینی شهری هندوست		که شنید این همه هندو؟ که ز چین برخیزد
اوحدی را به رخت دل نه شگفت ار برخاست		که به روی تو عجب نیست که دین برخیزد