| باد بویی از دو زلفت وام کرد | سوی چین آورد و مشکش نام کرد | |
| غمزه‌ی آهووش گو افگنت | تیر غم در دیده‌ی بهرام کرد | |
| دانه‌ی خالی، که بر رخسار تست | پای ما را بسته‌ی این دام کرد | |
| قامت من چون الف بود از نشاط | آن الف را دام زلفت لام کرد | |
| نازنینا، صبح ما را همچو شام | فتنه‌ی‌آن لعل خون آشام کرد | |
| توسن دل، گرچه تندی می‌نمود | عاقبت چشم تو او را رام کرد | |
| آتش روی تو ما را سخت سوخت | گر چه کار اوحدی را خام کرد |