| ای شب تیره فرع گیسیویت | اصل کفر از سیاهی مویت | |
| مه ز دیوان مهر خواسته نور | وجه آن گشته روشن از رویت | |
| بی‌سخن دم ببسته طوطی را | شیوه‌ی شکر سخن گویت | |
| مشک را در فکنده خون به جگر | نکهت زلف عنبرین بویت | |
| خورده چوگان طعنه سیب بهشت | از زنخدان گرد چون گویت | |
| از طراوت بیتر زده | ماه نو را کمان ابرویت | |
| اوحدی را ز زلف بشکسته | تیزی چشم و تندی خویت |