| هر کسی را مینوازد لطف و خاطر جستنت | چون به نزد ما رسی، با خاطر آید جستنت | |
| امشبم داغی نهادی از جفا بر دل، کزو | سالها نتوان، اگر روزی بباید شستنت | |
| من ترا میخواهم از دنیا، بهر منزل که هست | ای که منزل در دلم داری ومن در جستنت | |
| سرو بستانی دگر هرگز نرستی از زمین | راستی را گر بدیدی اعتدال رستنت | |
| با تو من عهد از میان جان شیرین کردهام | وه! کرا دل میدهد عهد چنان بشکستنت؟ | |
| گر نخواهی تا چو من مسکین و بیمسکن شوی | خاطر مسکین مسکینان نباید خستنت | |
| اوحدی، چون دانهی خالش دلت را صید کرد | بعد ازین از دام او ممکن نباشد جستنت |