| به وقت گل پی معشوق و باده باید رفت | سوار عیش تراند، پیاده باید رفت | |
| چمن بسان بهشتی گشاده روی طرب | در آن بهشت به روی گشاده باید رفت | |
| بهشت خوش نبود بی‌جمال نازک یار | یکی دو ره پی آن حورزاده باید رفت | |
| ز سیب ساده بود شاخها به موسم گل | به بوی آن رخ چون سیب ساده باید رفت | |
| چون سر برون نهی از شهر و روی در صحرا | بزرگ‌زادگی از سهر نهاده باید رفت | |
| در آن زمان که به عزم طرب شوی بر پای | نشاط باده به سر در فتاده باید رفت | |
| برای کاسه گرفتن سبو چو زد زانو | پیاله وار بر ایستاده باید رفت | |
| ز باده پر قدحی چند نوش کرده دگر | به دست بر قدحی پر ز باده باید رفت | |
| ازین جهان چو همی باید، اوحدی، رفتن | به کام داد دل خویش داده باید رفت |