| دل به صحرا می‌رود، در خانه نتوانم نشست | بوی گل برخاست، در کاشانه نتوانم نشست | |
| گر کنم رندی، سزد، کندر جوانی وقت گل | محتسب داند که: من پیرانه نتوانم نشست | |
| عاقلی گر صبر آن دارد که بنشیند، رواست | من که عاشق باشم و دیوانه نتوانم نشست | |
| زان چنین در دانهای خال او دل بسته‌ام | کندرین دام بلا بی‌دانه نتوانم نشست | |
| هر کسی با آشنایی راه صحرایی گرفت | من چنین در خانه‌ای بیگانه نتوانم نشست | |
| من که از هستی چو فرزین رفته باشم بارها | بر بساط بیدلی فرزانه نتوانم نشست | |
| روی خود را بر کف پایش بمالم همچو سنگ | بعد ازین با زلفش ار چون شانه نتوانم نشست | |
| عقل عیبم می‌کند: کافسانه خواهی شد به عشق | گو: همی کن، من بدین افسانه نتوانم نشست | |
| گر کنم رندی، روا باشد، که در سن شباب | محتسب داند که: سالوسانه نتوانم نشست | |
| اوحدی، گو، زهد خود می‌ورز، من باری به نقد | بشکنم پیمان، که بی‌پیمانه نتوانم نشست |