| گرچه صد بارم برانند از برت | بر نمی‌دارم سر از خاک درت | |
| تا ابد منظور جانی، زانکه دل | در ازل کرد این نظر بر منظرت | |
| زاهد از سر تو ز آن رو غافلست | کو نمی‌بیند به محراب اندرت | |
| هر صباحی تازه گردد جان ما | از نسیم طره‌ی جان پرورت | |
| همچو جان وصل تو ما را در خورست | گر چه جان ما نباشد در خورت | |
| هر چه بود اندر سر کار تو شد | خود به چیزی در نمی‌آید سرت | |
| شیر گیران پلنگ انداز را | کرد عاجز پنجه‌ی زور آورت | |
| بر نگیرد سر ز خط امر تو | هر که شد چون اوحدی فرمان برت |