| حسن خود عرضه کن، ای ماه پسندیده صفات | تا شود دیده‌ی ما روشن از آثار صفات | |
| لب لعل و دهن تنگ و خط سبز تو برد | در جهان آب رخ معدن و حیوان و نبات | |
| چشمم از گریه فراتست و رخ از ناخن نیل | تو توانی که به هم جمع کنی نیل و فرات | |
| همچو فرهاد دگر کوه گرفتیم و کمر | در فراق رخت، ای دلبر شیرین حرکات | |
| جز وفاق تو حدیثم نبود وقت نشو | جز وفای تو به یادم نبود روز وفات | |
| سیم اشک من از آن نقد روانست، که گشت | لب لعل تو محصل، خط سبز تو برات | |
| هر چه گویی بتوانم، مگر از روی تو صبر | و آنچه خواهی بکنم، جز به فراق تو ثبات | |
| نیک درویشم و در حسن زکاتی هم همست | بده، ای محتشم حسن، به درویش زکات | |
| کردم اندیشه که آن روز کجا دانم رفت؟ | گر بیابم ز کمند سر زلف تو نجات | |
| اوحدی داد تو از شاه بخواهد روزی | که بگردد به فراق رخ زیبای تو مات |