| تا قلندر نشوی راه نیابی به نجات | در سیاهی شو، اگر می‌طلبی آب حیات | |
| موی بتراش و کفن ساز تنت را از موی | تا درین عرصه نگردی تو بهر مویی مات | |
| به یلک هر دو جهان را یله کن، تا چو یلان | نام مردیت برآید ز میان عرصات | |
| کفش و دستار بینداز و تهی کن سر و پای | تا چو ایشان همه تن گردی اندر حرکات | |
| این گروهند همه ترک عرض کرده و باز | همچو جوهر شده از نور یقین زنده به ذات | |
| زندگی گر صفت روز و شب ایشانست | زندگان دگر، انصاف، رمیم‌اند و رفات | |
| نیست جز صدق دلیل ره ایشان به خدای | گر کسی را به ازین هست دلیلی، قل: هات | |
| اوحدی، رو مددی جوی ز خاک درشان | تا گرفتار نگردی به هوا چون ذرات |