| به خرابات برید از در این خانه مرا | که دگر یاد شراب آمد و پیمانه مرا | |
| دل دیوانه به زنجیر نبستن عجبست | که به زنجیر ببندد دل دیوانه مرا؟ | |
| می بیارید و تنم را بنشانید چو شمع | پیش آن شمع و بسوزید چو ویرانه مرا | |
| همچو گنجیست درین عالم ویران رخ او | یاد آن گنج دوانید به ویرانه مرا | |
| بر میان از سر زلفش کمری می‌بستم | گر بدو دست رسیدی چو سرشانه مرا | |
| هر که خواهد که به دامم کشد آسان آسان | گو: مپندار بجز خال لبش دانه مرا | |
| سرم از شوق و دل از عشق چنین شیفته شد | تا که شد اوحدی شیفته هم خانه مرا |