شب و روز مونس من غم آن نگار بادا
|
|
سر من بر آستان سر کوی یار بادا
|
دلش ارچه با دل من به وفا یکی نگردد
|
|
به رخش تعلق من، نه یکی، هزار بادا
|
چو رضای او در آنست که دردمند باشم
|
|
غم و درد او نصیب من دردخوار بادا
|
ز ملامت رقیبان نکند گذار بر من
|
|
که بت من از رقیبان به منش گذار بادا
|
سخن کنار پر خون که مراست هم بگویم
|
|
به میان لاغر او، که درین کنار بادا
|
چو باختیار کردم دل و جان فدای آن رخ
|
|
گر ازو کنم جدایی نه باختیار بادا
|
به من، ای صبا، نسیمی ز بهار دولت او
|
|
برسان، که سال و ماهت همه نو بهار بادا
|
چه کند مرا رقیبش همه سال دور از آن رخ؟
|
|
که چو من بدرد دوری همه ساله زار بادا
|
لب او چو باز پرسد دل عاشقان خود را
|
|
دل ریش اوحدی نیز در آن شمار بادا
|