| ساقی، چه کنم به ساغر و جام؟ | مستم کن از می غم انجام | |
| با یاد لب تو عاشقان را | حاجت نبود به ساغر و جام | |
| گوشم سخن لب تو بشنود | خشنود شد، از لبت، به دشنام | |
| دل زلف تو دانه دید، ناگاه | افتاد به بوی دانه در دام | |
| سودای دو زلف بیقرارت | برد از دل من قرار و آرام | |
| باشد که رسم به کام روزی | در راه امید می‌زنم گام | |
| ور زانکه نشد لب تو روزی | دانی چه کنم به کام و ناکام؟ | |
| در میکده می‌کشم سبویی | باشد که بیابم از تو بویی |
□
| دست از دل بیقرار شستم | وندر سر زلف یار بستم | |
| بی‌دل شدم وز جان به یکبار | چون طره‌ی یار برشکستم | |
| گویند چگونه‌ای؟ چه گویم؟ | هستم ز غمش چنان که هستم | |
| خود را ز چه غمش برآرم | گر طره‌ی او فتد به دستم | |
| در دام بلا فتاده بودم | هم طره‌ی او گرفت دستم | |
| ساقی، قدحی، که از می عشق | چون چشم خوش تو نیم مستم | |
| شد نوبت خویشتن پرستی | آمد گه آنکه می‌پرستم | |
| فارغ شوم از غم عراقی | از زحمت او چو باز رستم | |
| در میکده می‌کشم سبویی | باشد که بیابم از تو بویی |
□
| ساقی، می مهر ریز در کام | بنما به شب آفتاب از جام | |
| آن جام جهان‌نما به من ده | تا بنگرم اندرو سرانجام | |
| بینم مگر آفتاب رویت | تابان سحری ز مشرق جام |