| آن چنان مستم از می عشقت | که ز مستی نمی شوم هشیار | |
| بی کمال وجود تو نبود | دو جهان را به نیم جو مقدار | |
| هاتف غیب گفت در گوشم | که: به تحقیق بشنو ای گفتار | |
| اصل و فرع جهان وجود شماست | لیس فی‌الدار غیرکم دیار | |
| بر زبان فصیح می‌شنوم | از همه کاینات این اسرار | |
| که به غیر از تو در جهان کس نیست | جز تو موجود جاودان کس نیست |
□
| حسن پوشیده بود زیر نقاب | عشق برداشت از میانه حجاب | |
| هر دو در روی خویش فتنه شدند | هر دو با هم شدند مست و خراب | |
| در خرابات عاشقی با هم | هر دو خوردند بی‌قدح می ناب | |
| هر که را هست دیده‌ی بیدار | نرود چشم بخت او در خواب | |
| جزو را هست سوی کل رغیب | قطره را هست سوی یم ابواب | |
| دیدن غیر تو خطا باشد | نظر این است پیش اهل صواب | |
| چون بجز خود کسی نمی‌بیند | زان جهت می‌کند به خویش خطاب | |
| که به غیر از تو در جهان کس نیست | جز تو موجود جاودان کس نیست |
□
| ای ز عکس رخت جهان روشن | به خیال تو چشم جان روشن | |
| گشته از رویت آفتاب خجل | شده از نورت آسمان روشن | |
| هست از پرتو جمال رخت | از مکان تا بلامکان روشن | |
| به زبان شرح عشق نتوان گفت | که نمی‌گردد از بیان روشن | |
| گرچه خود غیر را وجودی نیست | بر عراقی شد این زمان روشن | |
| که به غیر از تو در جهان کس نیست | جز تو موجود جاودان کس نیست |