| طبع دون زان نشد آگه ز پشیمانی | که چو بد کرد، نکردیم پشیمانش | |
| دل پریشان نبد آنروز که تنها بود | کرد جمعیت نا اهل پریشانش | |
| شیر و روباه شکاری چو بدست آرند | روبهش پوست برد، شیر خورد رانش | |
| کشور ایمن جان خانه‌ی دیوان شد | کس ندانست چه آمد به سلیمانش | |
| نفس گه بیت نمیگفت و گهی چامه | گر نمیخواند کسی دفتر و دیوانش | |
| روح عریان و تو هم درزی و هم نساج | جامه کن زین دو هنر بر تن عریانش | |
| لشکر عقل پی فتح تو میکوشد | چه همی کند کنی خنجر و پیکانش | |
| خرد از دام تو بگریخته، باز آرش | هنر از نزد تو برخاسته، بنشانش | |
| کار را کارگر نیک دهد رونق | چه کند کاهل نادان تن آسانش | |
| همه دود است کباب حسد و نخوت | نخورد کس نه ز خام و نه ز بریانش | |
| سود دلال وجود تو خسارت شد | تاجر وقت بگیرد ز تو تاوانش | |
| گنج هستی بستانند ز ما، پروین | ما نبودیم، قضا بود نگهبانش |