| گوی علم و هنر اینجاست، ولی بیرنج | دست هرگز نتوان برد بچوگانش | |
| وقت فرخنده درختی است، هنر میوه | شب و روز و مه و سالند چو اغصانش | |
| روح را زیب تن سفله نیاراید | رو بیارای به پیرایه‌ی عرفانش | |
| نشود کان حقیقت ز گهر خالی | برو ای دوست گهر میطلب از کانش | |
| بگشا قفل در باغ فضیلت را | بخور از میوه‌ی شیرین فراوانش | |
| ریم وسواس بصابون حقایق شوی | نبری فایده زین گازر و اشنانش | |
| جهل پای تو ببندد چو بیابد دست | فرصتت هست، مده فرصت جولانش | |
| تنگ میدان شدن عقل ز سستی نیست | ما ندادیم گه تجربه میدانش | |
| بره‌ها گرگ کند مکتب خودبینی | گر بتدبیر نبندیم دبستانش | |
| نفس با هیچ جهاندیده نخواهد گفت | راز سر بسته و رسم و ره پنهانش | |
| ره اهریمن از آن شد همه پیچ و خم | تا نپرسند ز سر گشته‌ی حیرانش | |
| دهر هر تله نهد، بگذر و بگذارش | چرخ هر تحفه دهد، منگر و مستانش | |
| تیره‌روزیست همه روز دل افروزش | سنگریزه است همه لعل بدخشانش | |
| آهن عمر تو شمشیر نخواهد شد | نبری تا بسوی کوره و سندانش | |
| معبد آنجا بگشودی که زر آنجا بود | سجده کردی گه و بیگاه چو یزدانش | |
| پاسبانی نکند بنده چو ایمان را | دیو زان بنده چه دزدد بجز ایمانش | |
| جز تو کس نیست درین داد و ستد مغبون | دین گران بود، تو بفروختی ارزانش | |
| گرگ آسود، نجستیم چو آثارش | درد افزود، نکردیم چو درمانش | |
| سالها عقل دکان داشت بکوی ما | بهچ توشی نخریدیم ز دکانش | |
| خیره سر گر نپذیرفت ادب، بگذار | تا که تادیب کند گردش دورانش |