| بلی گناه بزرگ است اگرچه عذری هست | که گر بگویم گویند بر تو جای دعاست | |
| ولیکن ار بدن مرده ریگ نیست چنان | که خدمت تو کند جان زار مانده کجاست | |
| به من جواب و سال امور دیوان را | تعلقی نبود کان شعار و رسم شماست | |
| سالکیست در این حالتم به غایت لطف | گمان بنده چنانست کان نه نازیباست | |
| ز غایت کرم تست یا ز خامی من | که با گناه چنین منکرم امید عطاست | |
| بدین دقیقه که راندم گمان کدیه مبر | به بنده، گرچه گدایی شعریعت شعر است | |
| سرم به ظل عنایت بپوش بس باشد | که عمرهاست که در تف آفتاب عناست | |
| همیشه تا به جهان اندرون ز دور فلک | شبست و روز و زین هر دو ظلمتست و ضیاست | |
| شبت همیشه ز اقبال روز روشن باد | که روز روشن اقبال تو شب اعداست | |
| به خرمی و خوشی بگذران جهان جهان | که هرچه جز خوشی و خرمی همه سوداست |