| به منزل شد ز کوهستان اندوه | غبار کوه کن بر سینه چون کوه | |
| ز فرهاد آنچه در دل داشت حالی | دل اندر پیش یاران کرد خالی | |
| ندیمان کان سخن در گوش کردند | نبد جای و سخن خاموش کردند | |
| فرو بستند لب در کار شیرین | عجب ماندند از گفتار شیرین | |
| ملک گفت این وجود خاک بنیاد | خرابم شد ز سنگ انداز فرهاد | |
| اگر خون ریزمش بر رسم شاهان | مبارک نیست خون بی‌گناهان | |
| ور این اندیشه را در خویش گیرم | عجب نبود گر از عیرت بمیرم | |
| بباید رفت راهم را به هنجار | که پایم وارهد ز آشوب این خار | |
| بزرگ امید گفت این سهل کاریست | به مژگان خارم ار در پات خاریست | |
| روان کن هرزه گوئی را که در حال | برو از مردن شیرین زند فال | |
| اگر میرد فتوح خویش گیریم | و گر نه کار دیگر پیش گیریم | |
| خوش آمد شاهرا آن چاره سازی | نمودش مرگ آن بیچاره بازی |