| مزاجش را به پوزش راز پرسید | وزان حال پریشان باز پرسید | |
| که چونی وز کجا افتادت این روز | که می سوزد دل من بر تو زین سوز | |
| جوابش داد مرد غم سرشته | که این بود از قضا بر من نبشته | |
| چو باشد دست تقدیرم عناگیر | کجا بیرون توانم شد ز تقدیر | |
| بگفت دیده چون دل مایل افتاد | بلای دیده لابد بر دل افتاد | |
| ازین پیشم نبود این بانگ و فریاد | که طبعم بنده بود و جانم آزاد | |
| ملک گفت اندک اندک پر شد این سیل | به پستی هم بران نسبت کند میل | |
| دل اندر چیز دیگر بند و می‌کوش | کش از خاطر کنی عمدا فراموش | |
| چنان آزاد گردی روزکی چند | که ناری بیش یاد این مهر و پیوند | |
| بگفت آن گه توان برجستن از چاه | که تا زانو بود یا تا کمرگاه | |
| اگر چه هست شیرین جان مسکین | ولیکن نیست شیرین‌تر ز شیرین | |
| چو از دل رفت شیرین جان چه باشد | چو خصم خانه شد مهمان که باشد | |
| مرا تا جان بود ترکش نگیرم | وگر میرم رها کن تا بمیرم | |
| منه بر جان من بندی که داری | به خسرو گوی هر پندی که داری | |
| هر آن کس کو دهد دیوانه را پند | نخوانندش خردمندان خردمند | |
| گر از لعلش مرا روزیست جامی | رسم زو عاقبت روزی به کامی | |
| وگر نبود ز بختم فتح بابی | گدائی مر ده گیر اندر خرابی | |
| چو لوح زندگانی شد ز من پاک | چه خواهد ماندن از من پاره‌ای خاک | |
| تو خسرو را نصیحت کن در این درد | که خواهد ماندن از تاج و نگین فرد | |
| دل شه زین جواب آتش انگیز | به جوش آمد چو دیگی ز آتش تیز |