| برآمد برین روزگاری دراز | نبد گردیه را به چیزی نیاز | |
| چنین می همی‌خورد با بخردان | بزرگان و رزم آزموده ردان | |
| بدان مجلس اندر یکی جام بود | نوشته برو نام بهرام بود | |
| بفرمود تا جام بنداختند | وزان هرکسی دل بپرداختند | |
| گرفتند نفرین به بهرام بر | بران جام و آرنده‌ی جام بر | |
| چنین گفت که اکنون بر بوم ری | به کوبند پیلان جنگی بپی | |
| همه مردم از شهر بیرون کنند | همه ری بپی دشت و هامون کنند | |
| گرانمایه دستور با شهریار | چنین گفت کای از کیان یادگار | |
| نگه کن که شهری بزرگست ری | نشاید که کوبند پیلان بپی | |
| که یزدان دران کار همداستان | نباشد نه هم بر زمین راستان | |
| به دستور گفت آن زمان شهریار | که بد گوهری باید و نابکار | |
| که یک چند باشد بری مرزبان | یکی مرد بی دانش و بد زبان | |
| بدو گفت بهمن که گر شهریار | بخواهد نشان چنین نابکار | |
| بجوییم و این را بجا آوریم | نباید که بی‌رهنما آوریم | |
| چنین گفت خسرو که بسیارگوی | نژند اختری بایدم سرخ موی | |
| تنش سرخ و بینی کژ وروی زشت | همان دوزخی روی دور از بهشت | |
| یکی مرد بدنام و رخساره زرد | بد اندیش و کوتاه دل پر ز درد | |
| همان بد دل و سفله و بی‌فروغ | سرش پر ز کین و زبان پر دروغ | |
| دو چشمش کژ و سبز و دندان بزرگ | بران اندرون کژ رود همچو گرگ | |
| همه موبدان مانده زو در شگفت | که تا یاد خسرو چنین چون گرفت | |
| همی‌جست هرکس بگرد جهان | ز شهر کسان از کهان و مهان | |
| چنان بد که روزی یکی نزد شاه | بیامد کزین گونه مردی به راه | |
| بدیدم بیارم به فرمان کی | بدان تا فرستدش خسرو بری | |
| بفرمود تا نزد او آورند | وز آنگونه بازی بکو آورند | |
| ببردند زین گونه مردی برش | بخندید زو کشور و لشکرش | |
| بدو گفت خسرو ز کردار بد | چه داری بیاد ای بد بی‌خرد | |
| چنین گفت با شاه کز کار بد | نیاسایم و نیست با من خرد | |
| سخن هرچ گویی دگرگون کنم | تن و جان مردم پر از خون کنم | |
| سرمایه‌ی من دروغست و بس | سوی راستی نیستم دست رس | |
| بدو گفت خسرو که بد اخترت | نوشته مبادا جزین بر سرت | |
| به دیوان نوشتند منشور ری | ز زشتی بزرگی شد آن شوم پی | |
| سپاه پراگنده او را سپرد | برفت از درو نام زشتی ببرد | |
| چوآمد بری مرد ناتندرست | دل و دیده از شرم یزدان بشست | |
| بفرمود تا ناودانهای بام | بکندند و او شد بران شادکام | |
| وزان پس همه گربکان رابکشت | دل کد خدایان ازو شد درشت | |
| به هرسو همی‌رفت با رهنمای | منادیگری پیش او بر بپای | |
| همی‌گفت گر ناودانی بجای | ببینی و گر گربه‌یی در سرای | |
| بدان بوم وبر آتش اندر زنم | ز برشان همی سنگ بر سرزنم | |
| همی‌جست جایی که بد یک درم | خداوند او را فگندی به غم | |
| همه خانه از موش بگذاشتند | دل از بوم آباد برداشتند | |
| چو باران بدی ناودانی نبود | به شهر اندرون پاسبانی نبود | |
| ازان زشت بد کامه‌ی شوم پی | که آمد ز درگاه خسرو بری | |
| شد آن شهر آباد یکسر خراب | به سر بر همی‌تافتی آفتاب | |
| همه شهر یکسر پر از داغ و درد | کس اندر جهان یاد ایشان نکرد |