| دگر گفت فرمان ما سوی چین | چنانست که آباد ماند زمین | |
| نباید بسیچید ما را به جنگ | که از جنگ شد روز بر فور تنگ | |
| چو دارا که بد شهریار جهان | چو فریان تازی و دیگر مهان | |
| ز خاور برو تا در باختر | ز فرمان ما کس نجوید گذر | |
| شمار سپاهم نداند سپهر | وگر بشمرد نیز ناهید و مهر | |
| اگر هیچ فرمان ما بشکنی | تن و بوم و کشور به رنج افگنی | |
| چو نامه بخوانی بیارای ساو | مرنجان تن خویش و با بد مکاو | |
| گر آیی بینی مرا با سپاه | ببینم ترا یک‌دل و نیک خواه | |
| بداریم بر تو همین تاج و تخت | به چیزی گزندت نیاید ز بخت | |
| وگر کند باشی به پیش آمدن | ز کشور سوی شاه خویش آمدن | |
| ز چیزی که باشد طرایف به چین | ز زرینه و اسپ و تیغ و نگین | |
| هم از جامه و پرده و تخت عاج | ز دیبای پرمایه و طوق و تاج | |
| ز چیزی که یابی فرستی به گنج | چو خواهی که از ما نیایدت رنج | |
| سپاه مرا بازگردان ز راه | بباش ایمن از گنج و تخت و کلاه | |
| چو سالار چین زان نشان نامه دید | برآشفت و پس خامشی برگزید | |
| بخندید و پس با فرستاده گفت | که شاه ترا آسمان باد جفت | |
| بگوی آنچ دانی ز گفتار اوی | ز بالا و مردی و دیدار اوی | |
| فرستاده گفت ای سپهدار چین | کسی چون سکندر مدان بر زمین | |
| به مردی و رادی و بخش و خرد | ز اندیشه‌ی هر کسی بگذرد | |
| به بالای سروست و با زور پیل | به بخشش به کردار دریای نیل |