| همه دشت سر بود بی‌تن به خاک | سر گرزداران همه چاک‌چاک | |
| درفشیدن تیغ و باران تیر | خروش یلان بود با دار و گیر | |
| ستاره همی جست راه گریغ | سپه را همی نامدی جان دریغ | |
| سر نیزه و گرز خم داده بود | همه دشت پر کشته افتاده بود | |
| بسی کوفته زیر باره درون | کفن سینه‌ی شیر و تابوت خون | |
| تن بی‌سران و سر بی‌تنان | سواران چو پیلان کفک افگنان | |
| پدر را نبد بر پسر جای مهر | همی گشت زین گونه گردان سپهر | |
| چو بگذشت زین سان سه روز و سه شب | ز بس بانگ اسپان و جنگ و جلب | |
| سراسر چنان گشت آوردگاه | که از جوش خون لعل شد روی ماه | |
| ابا کهرم تیغ‌زن در نبرد | برآویخت ناگاه فرشیدورد | |
| ز کهرم مران شاه تن خسته شد | به جان گرچه از دست او رسته شد | |
| از ایران سواران پرخاشجوی | چنان خسته بردند از پیش اوی | |
| فراوان ز ایرانیان کشته شد | ز خون یلان کشور آغشته شد | |
| پسر بود گشتاسپ را سی و هشت | دلیران کوه و سواران دشت | |
| بکشتند یکسر بران رزمگاه | به یکبارگی تیره شد بخت شاه |