| چنان دان که این پیرسر پهلوان | خردمند و رادست و روشن روان | |
| پس از داور دادگر رهنمون | بدان کاو رهانید ما را ز خون | |
| ز بد مهر او پرده‌ی جان ماست | وزین کرده‌ی خویش زنهار خواست | |
| بدو گفت گیو ای سر بانوان | انوشه روان باش تا جاودان | |
| یکی سخت سوگند خوردم به ماه | به تاج و به تخت شه نیک‌خواه | |
| که گر دست یابم برو روز کین | کنم ارغوانی ز خونش زمین | |
| بدو گفت کیخسرو ای شیرفش | زبان را ز سوگند یزدان مکش | |
| کنونش به سوگند گستاخ کن | به خنجر وراگوش سوراخ کن | |
| چو از خنجرت خون چکد بر زمین | هم از مهر یاد آیدت هم ز کین | |
| بشد گیو و گوشش به خنجر بسفت | ز سوگند برتر درشتی نگفت | |
| چنین گفت پیران ازان پس به شاه | که کلباد شد بی‌گمان با سپاه | |
| بفرمای کاسپم دهد باز نیز | چنان دان که بخشیده‌ای جان و چیز | |
| بدو گفت گیو ای دلیر سپاه | چرا سست گشتی به آوردگاه | |
| به سوگند یابی مگر باره باز | دو دستت ببندم به بند دراز | |
| که نگشاید این بند تو هیچکس | گشاینده گلشهر خواهیم و بس | |
| کجا مهتر بانوان تو اوست | وزو نیست پیدا ترا مغز و پوست | |
| بدان گشت همداستان پهلوان | به سوگند بخرید اسپ و روان | |
| که نگشاید آن بند را کس به راه | ز گلشهر سازد وی آن دستگاه | |
| بدو داد اسپ و دو دستش ببست | ازان پس بفرمود تا برنشست |