| ای که ازین تنگ قفص می‌پری | رخت به بالای فلک می‌بری | |
| زندگی تازه ببین بعد ازین | چند ازین زندگی سرسری؟! | |
| در هوس مشتریت عمر رفت | ماه ببین و بره از مشتری | |
| دلق شپشناک درانداختی | جان برهنه شده خود خوشتری | |
| در عوض دلق تن چار میخ | بافته‌اند از صفتت ششتری | |
| جامه‌ی این جسم، غلامانه بود | گیر کنون پیرهن مهتری | |
| مرگ حیاتست و حیاتست مرگ | عکس نماید نظر کافری | |
| جمله‌ی جانها که ازین تن شدند | حی و نهانند کنون چون پری | |
| گشت سوار فرس غیب، جان | باز رهید از خر و از خرخری | |
| سوخت درین آخر دنیا دلت | بهر وجوه جو این لاغری | |
| پرده چو برخاست اگر این خرت | گردد زرین، تو درو ننگری | |
| بر سر دریاست چو کشتی روان | روح، که بود از تن خود لنگری | |
| گر چه جدا گشت ز دست و ز پا | فضل حقش داد پر جعفری | |
| خانه‌ی تن گر شکند، هین منال | خواجه! یقین دان که به زندان دری | |
| چونک ز زندان و چه آیی برون | یوسف مصری و شه و سروری | |
| چون برهی از چه و از آب شور | ماهیی و معتکف کوثری | |
| باقی این را تو بگو، زانک خلق | از تو کنند ای شه من، باوری |