| ای سیرگشته از ما ما سخت مشتهی | وی پاکشیده از ره کو شرط همرهی | |
| مغز جهان تویی تو و باقی همه حشیش | کی یابد آدمی ز حشیشات فربهی | |
| هر شهر کو خراب شد و زیر او زبر | زان شد که دور ماند ز سایه شهنشهی | |
| چون رفت آفتاب چه ماند شب سیاه | از سر چو رفت عقل چه ماند جز ابلهی | |
| ای عقل فتنه‌ای همه از رفتن تو بود | وآنگه گناه بر تن بی‌عقل می‌نهی | |
| آن جا که پشت آری گمراهی است و جنگ | و آن جا که رو نمایی مستی و والهی | |
| هجده هزار عالم دو قسم بیش نیست | نیمش جماد مرده و نیمیش آگهی | |
| دریای آگهی که خردها همه از او است | آن است منتهای خردهای منتهی | |
| ای جان آشنا که در آن بحر می‌روی | وی آنک همچو تیر از این چرخ می‌جهی | |
| از خرگه تن تو جهانی منور است | تا تو چگونه باشی ای روح خرگهی | |
| ای روح از شراب تو مست ابد شده | وی خاک در کف تو شد زر ده دهی | |
| وصف تو بی‌مثال نیاید به فهم عام | وافزاید از مثال خیال مشبهی | |
| از شوق عاشقی اگرت صورتی نهد | آلایشی نیابد بحر منزهی | |
| گر نسبتی کنند به نعل آن هلال را | زان ژاژ شاعران نفتد ماه از مهی | |
| دریا به پیش موسی کی ماند سد راه | و اندر پناه عیسی کی ماند اکمهی | |
| او خواجه همه‌ست گرش نیست یک غلام | آن سرو او سهی است گرش نشمری سهی | |
| تو موسیی ولیک شبانی دری هنوز | تو یوسفی ولیک هنوز اندر این چهی | |
| زان مزد کار می‌نرسد مر تو را که هیچ | پیوسته نیستی تو در این کار گه گهی | |
| خامش که بی‌طعام حق و بی‌شراب غیب | این حرف و نقش هست دو سه کاسه تهی |