| ای تو امان هر بلا ما همه در امان تو | جان همه خوش است در سایه لطف جان تو | |
| شاه همه جهان تویی اصل همه کسان تویی | چونک تو هستی آن ما نیست غم از کسان تو | |
| ابر غم تو ای قمر آمد دوش بر جگر | گفت مرا ز بام و در صد سقط از زبان تو | |
| جست دلم ز قال او رفت بر خیال او | شاید ای نبات خو این همه در زمان تو | |
| جان مرا در این جهان آتش توست در دهان | از هوس وصال تو وز طلب جهان تو | |
| نیست مرا ز جسم و جان در ره عشق تو نشان | ز آنک نغول می‌روم در طلب نشان تو | |
| بنده بدید جوهرت لنگ شده‌ست بر درت | مانده‌ام ای جواهری بر طرف دکان تو | |
| شاد شود دل و جگر چون بگشایی آن کمر | بازگشا تو خوش قبا آن کمر از میان تو | |
| تا نظری به جان کنی جان مرا چو کان کنی | در تبریز شمس دین نقد رسم به کان تو |