| می‌نروم هیچ از این خانه من | در تک این خانه گرفتم وطن | |
| خانه یار من و دارالقرار | کفر بود نیت بیرون شدن | |
| سر نهم آن جا که سرم مست شد | گوش نهم سوی تنن تنتنن | |
| نکته مگو هیچ به راهم مکن | راه من این است تو راهم مزن | |
| خانه لیلی است و مجنون منم | جان من این جاست برو جان مکن | |
| هر کی در این خانه درآید ورا | همچو منش باز بماند دهن | |
| خیز ببند آن در اما چه سود | قارع در گشت دو صد درشکن | |
| ای خنک آن را که سرش گرم شد | ز آتش روی چو تو شیرین ذقن | |
| آن رخ چون ماه به برقع مپوش | ای رخ تو حسرت هر مرد و زن | |
| این در رحمت که گشادی مبند | ای در تو قبله هر ممتحن | |
| شمع تویی شاهد تو باده تو | هم تو سهیلی و عقیق یمن | |
| باقی عمر از تو نخواهم برید | حلقه به گوش توام و مرتهن | |
| می‌نرمد شیر من از آتشت | می‌نرمد پیل من از کرگدن | |
| تو گل و من خار که پیوسته‌ایم | بی‌گل و بی‌خار نباشد چمن | |
| من شب و تو ماه به تو روشنم | جان شبی دل ز شبم برمکن | |
| شمع تو پروانه جانم بسوخت | سر پی شکرانه نهم بر لگن | |
| جان من و جان تو هر دو یکی است | گشته یکی جان پنهان در دو تن | |
| جان من و تو چو یکی آفتاب | روشن از او گشته هزار انجمن | |
| وقت حضور تو دو تا گشت جان | رسته شد از تفرقه خویشتن | |
| تن زدم از غیرت و خامش شدم | مطرب عشاق بگو تن مزن |