| خان جم جاه پادشاه منش | ملک کامکار ملک وجود | |
| آسمان سداد و بحر و داد | نسخه‌ی لطف کردگار ودود | |
| سر گردنکشان محمدخان | که کنندش سران به طول سجود | |
| آن که حزمش به صولجان ظفر | گوی نصرت ز کائنات ربود | |
| وانکه از کشتزار هستی خصم | همه‌ی سرها به داس تیغ درود | |
| قبه بر روی نیلگون سپرش | آفتابست بر سپهر کبود | |
| دست صد پیل ساز بسته به چوب | تیغ او در دو نیمه کردن خود | |
| در هر ملک را که حادثه بست | او به مفتاح تیغ تیز گشود | |
| گر بود پرتوی ز تربیتش | زنگ ظلمت توان ز دود زدود | |
| به نسیم حمایتش شاید | گل دماند ز آتش نمرود | |
| هست اگر صدهزار میر و ملک | او پناه عساکر است و جنود | |
| حاصل آن خان کامران که سزاست | در امیری به خسرویش ستود | |
| در زمانی که محتشم می‌کرد | قلم اندر ثنایش غالیه سود | |
| زیب دیوان به نام او می‌داد | از ورود ثنا و مدح و درود | |
| آمدند از سفر دو خواهنده | بر سر آن اسیر غم فرسود | |
| در محلی که برنمی‌آمد | هفته هفته ز مطبخ او دود | |
| وان قدر زر نداشت در کیسه | که گدائی شود بدان خوشنود | |
| داشت اما قراضه‌ای در قم | که نه معدوم بود و نه موجود | |
| پیش شخصی که با وجود سند | راه آن کار صرف می‌پیمود | |
| دیگری چون نبود کان زر را | بتواند به حکم نقد نمود |