| ای بخت می‌رساند از اشفاق بی‌قیاس | ادبار با هزار تواضع سلام تو | |
| پیک صبا ز روضه‌ی نومیدی آمده | با یک جهان شمامه به طوف مشام تو | |
| دارد خبر که عامل دارالعیار یاس | صد سکه زد تمام مزین به نام تو | |
| جغدی که در خرابه‌ی ادبار خانه داشت | دارد سر تو طن دیوار بام تو | |
| دل می‌زند به زمزمه بر گوش محتشم | حرف شکست طنطنه احتشام تو | |
| آن ساقی که شهد لقا می‌دهد به خلق | سر داده است زهر فنا را به جام تو | |
| صد شیشه پر ز زهر هلاهل نمی‌کند | آن تلخی که کرده طبر زد به کام تو | |
| مشکل اگر بهم رسد اسباب صحتش | زخم کهن جراحت در التیام تو | |
| ای دل غریب صورتی آخر شد آشکار | از نظم پر غرابت سحر انتظام تو | |
| بود این صدا بلند که خسرو طبیعتان | هستند از انقیاد طبیعت غلام تو | |
| و ایام پر سخن زده بر بام هفت چرخ | صد بار بیش نوبت شاهی به نام تو | |
| وز فوق عالم ملکوتند فوج فوج | مرغان معنوی متوجه به دام تو | |
| دارد فلک هوس که نهد پرده‌های چشم | در زیر پای خامه رعنا خرام تو | |
| وز اخذ نقدکان طبیعت نهان و فاش | در گردن ملوک کلام است وام تو | |
| خویت طبیعت است که دارد رواج بیش | بلغور نیم پخته ز اشعار خام تو | |
| بخشنده‌ای که خرمن زر می‌دهد به باد | گاهی نمی‌دهد به بهای کلام تو | |
| وز بهر خیر و شر خبر یک غراب نیز | ننشست ازین دیار به دیوار بام تو | |
| پیغام مور را ز سلیمان جواب هست | یارب چرا جواب ندارد پیام تو | |
| آن کامکار را نظری هست غالبا | در انتظار گفته‌ی سحر التزام تو | |
| بر لوح خاک نام تو ناموس شعر بود | ای خاک بر سر تو و ناموس و نام تو |