| که منجم گفته کاندر حکم سال | زاد خواهد دشمنی بهر قتال | |
| هین بکن در دفع آن خصم احتیاط | هر که می‌زایید می‌کشت از خباط | |
| کوری او رست طفل وحی کش | ماند خون‌های دگر در گردنش | |
| از پدر یابید آن ملک ای عجب | تا غرورش داد ظلمات نسب | |
| دیگران را گر ام و اب شد حجاب | او ز ما یابید گوهرها به جیب | |
| گرگ درنده‌ست نفس بد یقین | چه بهانه می‌نهی بر هر قرین | |
| در ضلالت هست صد کل را کله | نفس زشت کفرناک پر سفه | |
| زین سبب می‌گویم این بنده‌ی فقیر | سلسله از گردن سگ برمگیر | |
| گر معلم گشت این سگ هم سگست | باش ذلت نفسه کو بدرگست | |
| فرض می‌آری به جا گر طایفی | بر سهیلی چون ادیم طایفی | |
| تا سهیلت وا خرد از شر پوست | تا شوی چون موزه‌ای هم‌پای دوست | |
| جمله قرآن شرح خبث نفس‌هاست | بنگر اندر مصحف آن چشمت کجاست | |
| ذکر نفس عادیان کالت بیافت | در قتال انبیا مو می‌شکافت | |
| قرن قرن از شوم نفس بی‌ادب | ناگهان اندر جهان می‌زد لهب |