| مرغ دولت در عتابش بر طپید | پرده‌ی آن گوشه گشته بر درید | |
| چون درون خود بدید آن خوش‌پسر | از سیه‌کاری خود گرد و اثر | |
| از وظیفه‌ی لطف و نعمت کم شده | خانه‌ی شادی او پر غم شده | |
| با خود آمد او ز مستی عقار | زان گنه گشته سرش خانه‌ی خمار | |
| خورده گندم حله زو بیرون شده | خلد بر وی بادیه و هامون شده | |
| دید کان شربت ورا بیمار کرد | زهر آن ما و منیها کار کرد | |
| جان چون طاوس در گل‌زار ناز | هم‌چو چغدی شد به ویرانه‌ی مجاز | |
| هم‌چو آدم دور ماند او از بهشت | در زمین می‌راند گاوی بهر کشت | |
| اشک می‌راند او کای هندوی زاو | شیر را کردی اسیر دم گاو | |
| کردی ای نفس بد بارد نفس | بی‌حفاظی با شه فریادرس | |
| دام بگزیدی ز حرص گندمی | بر تو شد هر گندم او کزدمی | |
| در سرت آمد هوای ما و من | قید بین بر پای خود پنجاه من | |
| نوحه می‌کرد این نمط بر جان خویش | که چرا گشتم ضد سلطان خویش | |
| آمد او با خویش و استغفار کرد | با انابت چیز دیگر یار کرد | |
| درد کان از وحشت ایمان بود | رحم کن کان درد بی‌درمان بود | |
| مر بشر را خود مبا جامه‌ی درست | چون رهید از صبر در حین صدر جست | |
| مر بشر را پنجه و ناخن مباد | که نه دین اندیشد آنگه نه سداد | |
| آدمی اندر بلا کشته بهست | نفس کافر نعمتست و گمرهست |