| چون سیه‌رویی فرعون دغا | رنگ آن باقی و جسم او فنا | |
| برق و فر روی خوب صادقین | تن فنا شد وان به جا تو یومن دین | |
| زشت آن زشتست و خوب آن خوب و بس | دایم آن ضحاک و این اندر عبس | |
| خاک را رنگ و فن و سنگی دهد | طفل‌خویان را بر آن جنگی دهد | |
| از خمیری اشتر وشیری پزند | کودکان از حرص آن کف می‌گزند | |
| شیر و اشتر نان شود اندر دهان | در نگیرد این سخن با کودکان | |
| کودک اندر جهل و پندار و شکیست | شکر باری قوت او اندکیست | |
| طفل را استیزه و صد آفتست | شکر این که بی‌فن و بی‌قوتست | |
| وای ازین پیران طفل ناادیب | گشته از قوت بلای هر رقیب | |
| چون سلاح و جهل جمع آید به هم | گشت فرعونی جهان‌سوز از ستم | |
| شکر کن ای مرد درویش از قصور | که ز فرعونی رهیدی وز کفور | |
| شکر که مظلومی و ظالم نه‌ای | آمن از فرعونی و هر فتنه‌ای | |
| اشکم تی لاف اللهی نزد | که آتشش را نیست از هیزم مدد | |
| اشکم خالی بود زندان دیو | کش غم نان مانعست از مکر و ریو | |
| اشکم پر لوت دان بازار دیو | تاجران دیو را در وی غریو | |
| تاجران ساحر لاشی‌فروش | عقل‌ها را تیره کرده از خروش | |
| خم روان کرده ز سحری چون فرس | کرده کرباسی ز مهتاب و غلس | |
| چون بریشم خاک را برمی‌تنند | خاک در چشم ممیز می‌زنند | |
| چندلی را رنگ عودی می‌دهند | بر کلوخیمان حسودی می‌دهند | |
| پاک آنک خاک را رنگی دهد | هم‌چو کودکمان بر آن جنگی دهد |