| گر سلیمان‌وار بودی حال تو | چون سلیمان گشتمی حمال تو | |
| عاریه‌ستم گشتمی ملک کفت | کردمی بر راز خود من واقفت | |
| لیک چون تو یاغیی من مستعار | می‌کنم خدمت ترا روزی سه چار | |
| پس چو عادت سرنگونی‌ها دهم | ز اسپه تو یاغیانه بر جهم | |
| تا به غیب ایمان تو محکم شود | آن زمان که ایمانت مایه‌ی غم شود | |
| آن زمان خود جملگان ممن شوند | آن زمان خود سرکشان بر سر دوند | |
| آن زمان زاری کنند و افتقار | هم‌چو دزد و راه‌زن در زیر دار | |
| لیک گر در غیب گردی مستوی | مالک دارین و شحنه‌ی خود توی | |
| شحنگی و پادشاهی مقیم | نه دو روزه و مستعارست و سقیم | |
| رستی از بیگار و کار خود کنی | هم تو شاه و هم تو طبل خود زنی | |
| چون گلو تنگ آورد بر ما جهان | خاک خوردی کاشکی حلق و دهان | |
| این دهان خود خاک‌خواری آمدست | لیک خاکی را که آن رنگین شدست | |
| این کباب و این شراب و این شکر | خاک رنگینست و نقشین ای پسر | |
| چونک خوردی و شد آن لحم و پوست | رنگ لحمش داد و این هم خاک کوست | |
| هم ز خاکی بخیه بر گل می‌زند | جمله را هم باز خاکی می‌کند | |
| هندو و قفچاق و رومی و حبش | جمله یک رنگ‌اند اندر گور خوش | |
| تا بدانی کان همه رنگ و نگار | جمله روپوشست و مکر و مستعار | |
| رنگ باقی صبغة الله است و بس | غیر آن بر بسته دان هم‌چون جرس | |
| رنگ صدق و رنگ تقوی و یقین | تا ابد باقی بود بر عابدین | |
| رنگ شک و رنگ کفران و نفاق | تا ابد باقی بود بر جان عاق |