| هم‌چو عادش بر برد باد و کشد | نه سلیمانست تا تختش کشد | |
| عاد را با دست حمال خذول | هم‌چو بره در کف مردی اکول | |
| هم‌چو فرزندش نهاده بر کنار | می‌برد تا بکشدش قصاب‌وار | |
| عاد را آن باد ز استکبار بود | یار خود پنداشتند اغیار بود | |
| چون بگردانید ناگه پوستین | خردشان بشکست آن بس القرین | |
| باد را بشکن که بس فتنه‌ست باد | پیش از آن کت بشکند او هم‌چو عاد | |
| هود دادی پند که ای پر کبر خیل | بر کند از دستتان این باد ذیل | |
| لشکر حق است باد و از نفاق | چند روزی با شما کرد اعتناق | |
| او به سر با خالق خود راستست | چون اجل آید بر آرد باد دست | |
| باد را اندر دهن بین ره‌گذر | هر نفس آیان روان در کر و فر | |
| حلق و دندان‌ها ازو آمن بود | حق چو فرماید به دندان در فتد | |
| کوه گردد ذره‌ای باد و ثقیل | درد دندان داردش زار و علیل | |
| این همان بادست که امن می‌گذشت | بود جان کشت و گشت او مرگ کشت | |
| دست آن کس که بکردت دست‌بوس | وقت خشم آن دست می‌گردد دبوس | |
| یا رب و یا رب بر آرد او ز جان | که ببر این باد را ای مستعان | |
| ای دهان غافل بدی زین باد رو | از بن دندان در استغفار شو | |
| چشم سختش اشک‌ها باران کند | منکران را درد الله‌خوان کند | |
| چون دم مردان نپذرفتی ز مرد | وحی حق را هین پذیرا شو ز درد | |
| باد گوید پیکم از شاه بشر | گه خبر خیر آورم گه شوم و شر | |
| ز آنک مامورم امیر خود نیم | من چو تو غافل ز شاه خود کیم |