| ور دمی هم فارغ آرندت ز نان | گرد چارد گردی و عشق زنان | |
| باز استسقات چون شد موج‌زن | ملک شهری بایدت پر نان و زن | |
| مار بودی اژدها گشتی مگر | یک سرت بود این زمانی هفت‌سر | |
| اژدهای هفت‌سر دوزخ بود | حرص تو دانه‌ست و دوزخ فخ بود | |
| دام را بدران بسوزان دانه را | باز کن درهای نو این خانه را | |
| چون تو عاشق نیستی ای نرگدا | هم‌چو کوهی بی‌خبر داری صدا | |
| کوه را گفتار کی باشد ز خود | عکس غیرست آن صدا ای معتمد | |
| گفت تو زان سان که عکس دیگریست | جمله احوالت به جز هم عکس نیست | |
| خشم و ذوقت هر دو عکس دیگران | شادی قواده و خشم عوان | |
| آن عوان را آن ضعیف آخر چه کرد | که دهد او را به کینه زجر و درد | |
| تا بکی عکس خیال لامعه | جهد کن تا گرددت این واقعه | |
| تا که گفتارت ز حال تو بود | سیر تو با پر و بال تو بود | |
| صید گیرد تیر هم با پر غیر | لاجرم بی‌بهره است از لحم طیر | |
| باز صید آرد به خود از کوهسار | لاجرم شاهش خوراند کبک و سار | |
| منطقی کز وحی نبود از هواست | هم‌چو خاکی در هوا و در هباست | |
| گر نماید خواجه را این دم غلط | ز اول والنجم بر خوان چند خط | |
| تا که ما ینطق محمد عن هوی | ان هو الا بوحی احتوی | |
| احمدا چون نیستت از وحی یاس | جسمیان را ده تحری و قیاس | |
| کز ضرورت هست مرداری حلال | که تحری نیست در کعبه‌ی وصال | |
| بی‌تحری و اجتهادات هدی | هر که بدعت پیشه گیرد از هوی |