| عاقبت دانست کان بانگ و فغان | بد ز صندوق و کسی در وی نهان | |
| عاشقی کو در غم معشوق رفت | گر چه بیرونست در صندوق رفت | |
| عمر در صندوق برد از اندهان | جز که صندوقی نبیند از جهان | |
| آن سری که نیست فوق آسمان | از هوس او را در آن صندوق دان | |
| چون ز صندوق بدن بیرون رود | او ز گوری سوی گوری می‌شود | |
| این سخن پایان ندارد قاضیش | گفت ای حمال و ای صندوق‌کش | |
| از من آگه کن درون محکمه | نایبم را زودتر با این همه | |
| تا خرد این را به زر زین بی‌خرد | هم‌چنین بسته به خانه‌ی ما برد | |
| ای خدا بگمار قومی روحمند | تا ز صندوق بدنمان وا خرند | |
| خلق را از بند صندوق فسون | کی خرد جز انبیا و مرسلون | |
| از هزاران یک کسی خوش‌منظرست | که بداند کو به صندوق اندرست | |
| او جهان را دیده باشد پیش از آن | تا بدان ضد این ضدش گردد عیان | |
| زین سبب که علم ضاله‌ی ممنست | عارف ضاله‌ی خودست و موقنست | |
| آنک هرگز روز نیکو خود ندید | او درین ادبار کی خواهد طپید | |
| یا به طفلی در اسیری اوفتاد | یا خود از اول ز مادر بنده زاد | |
| ذوق آزادی ندیده جان او | هست صندوق صور میدان او | |
| دایما محبوس عقلش در صور | از قفس اندر قفس دارد گذر | |
| منفذش نه از قفس سوی علا | در قفس‌ها می‌رود از جا به جا | |
| در نبی ان استطعتم فانفذوا | این سخن با جن و انس آمد ز هو | |
| گفت منفذ نیست از گردونتان | جز به سلطان و به وحی آسمان |