| هم‌چو عنینی که بکری را خرد | گرچه سیمین‌بر بود کی بر خورد | |
| چون چراغی بی ز زیت و بی فتیل | نه کثیرستش ز شمع و نه قلیل | |
| در گلستان اندر آید اخشمی | کی شود مغزش ز ریحان خرمی | |
| هم‌چو خوبی دلبری مهمان غر | بانگ چنگ و بربطی در پیش کر | |
| هم‌چو مرغ خاک که آید در بحار | زان چه یابد جز هلاک و جز خسار | |
| هم‌چو بی‌گندم شده در آسیا | جز سپیدی ریش و مو نبود عطا | |
| آسیای چرخ بر بی‌گندمان | موسپیدی بخشد و ضعف میان | |
| لیک با باگندمان این آسیا | ملک‌بخش آمد دهد کار و کیا | |
| اول استعداد جنت بایدت | تا ز جنت زندگانی زایدت | |
| طفل نو را از شراب و از کباب | چه حلاوت وز قصور و از قباب | |
| حد ندارد این مثل کم جو سخن | تو برو تحصیل استعداد کن | |
| بهر استعداد تا اکنون نشست | شوق از حد رفت و آن نامد به دست | |
| گفت استعداد هم از شه رسد | بی ز جان کی مستعد گردد جسد | |
| لطف‌های شه غمش را در نوشت | شد که صید شه کند او صید گشت | |
| هر که در اشکار چون تو صید شد | صید را ناکرده قید او قید شد | |
| هرکه جویای امیری شد یقین | پیش از آن او در اسیری شد رهین | |
| عکس می‌دان نقش دیباجه‌ی جهان | نام هر بنده‌ی جهان خواجه‌ی جهان | |
| ای تن کژ فکرت معکوس‌رو | صد هزار آزاد را کرده گرو | |
| مدتی بگذار این حیلت پزی | چند دم پیش از اجل آزاد زی | |
| ور در آزادیت چون خر راه نیست | هم‌چو دلوت سیر جز در چاه نیست |