| با تواتر نیست قانع جان او | بل ز چشم دل رسد ایقان او | |
| پس معرف پیش شاه منتجب | در بیان حال او بگشود لب | |
| گفت شاها صید احسان توست | پادشاهی کن که بی بیرون شوست | |
| دست در فتراک این دولت زدست | بر سر سرمست او بر مال دست | |
| گفت شه هر منصبی و ملکتی | که التماسش هست یابد این فتی | |
| بیست چندان ملک کو شد زان بری | بخشمش اینجا و ما خود بر سری | |
| گفت تا شاهیت در وی عشق کاشت | جز هوای تو هوایی کی گذاشت | |
| بندگی تش چنان درخورد شد | که شهی اندر دل او سرد شد | |
| شاهی و شه‌زادگی در باختست | از پی تو در غریبی ساختست | |
| صوفیست انداخت خرقه وجد در | کی رود او بر سر خرقه دگر | |
| میل سوی خرقه‌ی داده و ندم | آنچنان باشد که من مغبون شدم | |
| باز ده آن خرقه این سو ای قرین | که نمی‌ارزید آن یعنی بدین | |
| دور از عاشق که این فکر آیدش | ور بیاید خاک بر سر بایدش | |
| عشق ارزد صد چو خرقه کالبد | که حیاتی دارد و حس و خرد | |
| خاصه خرقه‌ی ملک دنیا کابترست | پنج دانگ مستیش درد سرست | |
| ملک دنیا تن‌پرستان را حلال | ما غلام ملک عشق بی‌زوال | |
| عامل عشقست معزولش مکن | جز به عشق خویش مشغولش مکن | |
| منصبی کانم ز ریت محجبست | عین معزولیست و نامش منصبست | |
| موجب تاخیر اینجا آمدن | فقد استعداد بود و ضعف فن | |
| بی ز استعداد در کانی روی | بر یکی حبه نگردی محتوی |