| لشکر آرد او پگه تا حول نیل | تا زند بر موسی و قومش سبیل | |
| آمنی امت موسی شود | او به تحت‌الارض و هامون در رود | |
| گر به مصر اندر بدی او نامدی | وهم از سبطی کجا زایل شدی | |
| آمد و در سبط افکند او گداز | که بدانک امن در خوفست راز | |
| آن بود لطف خفی کو را صمد | نار بنماید خود آن نوری بود | |
| نیست مخفی مزد دادن در تقی | ساحران را اجر بین بعد از خطا | |
| نیست مخفی وصل اندر پرورش | ساحران را وصل داد او در برش | |
| نیست مخفی سیر با پای روا | ساحران را سیر بین در قطع پا | |
| عارفان زانند دایم آمنون | که گذر کردند از دریای خون | |
| امنشان از عین خوف آمد پدید | لاجرم باشند هر دم در مزید | |
| امن دیدی گشته در خوفی خفی | خوف بین هم در امیدی ای حفی | |
| آن امیر از مکر بر عیسی تند | عیسی اندر خانه رو پنهان کند | |
| اندر آید تا شود او تاجدار | خود ز شبه عیسی آید تاجدار | |
| هی می‌آویزید من عیسی نیم | من امیرم بر جهودان خوش‌پیم | |
| زوترش بردار آویزید کو | عیسی است از دست ما تخلیط‌جو | |
| چند لشکر می‌رود تا بر خورد | برگ او فی گردد و بر سر خورد | |
| چند در عالم بود برعکس این | زهر پندارد بود آن انگبین | |
| بس سپه بنهاده دل بر مرگ خویش | روشنیها و ظفر آید به پیش | |
| ابرهه با پیل بهر ذل بیت | آمده تا افکند حی را چو میت | |
| تا حریم کعبه را ویران کند | جمله را زان جای سرگردان کند |