| بارها من خواب دیدم مستمر | که به بغدادست گنجی مستتر | |
| در فلان سوی و فلان کویی دفین | بود آن خود نام کوی این حزین | |
| هست در خانه‌ی فلانی رو بجو | نام خانه و نام او گفت آن عدو | |
| دیده‌ام خود بارها این خواب من | که به بغدادست گنجی در وطن | |
| هیچ من از جا نرفتم زین خیال | تو به یک خوابی بیایی بی‌ملال | |
| خواب احمق لایق عقل ویست | هم‌چو او بی‌قیمتست و لاشیست | |
| خواب زن کمتر ز خواب مرد دان | از پی نقصان عقل و ضعف جان | |
| خواب ناقص‌عقل و گول آید کساد | پس ز بی‌عقلی چه باشد خواب باد | |
| گفت با خود گنج در خانه‌ی منست | پس مرا آن‌جا چه فقر و شیونست | |
| بر سر گنج از گدایی مرده‌ام | زانک اندر غفلت و در پرده‌ام | |
| زین بشارت مست شد دردش نماند | صد هزار الحمد بی لب او بخواند | |
| گفت بد موقوف این لت لوت من | آب حیوان بود در حانوت من | |
| رو که بر لوت شگرفی بر زدم | کوری آن وهم که مفلس بدم | |
| خواه احمق‌دان مرا خواهی فرو | آن من شد هرچه می‌خواهی بگو | |
| من مراد خویش دیدم بی‌گمان | هرچه خواهی گو مرا ای بددهان | |
| تو مرا پر درد گو ای محتشم | پیش تو پر درد و پیش خود خوشم | |
| وای اگر بر عکس بودی این مطار | پیش تو گلزار و پیش خویش راز |