| در تو جوعی می‌رسد تو ز اعتلال | که همی‌سوزد ازو تخمه و ملال | |
| هرکه را درد مجاعت نقد شد | نو شدن با جزو جزوش عقد شد | |
| لذت از جوعست نه از نقل نو | با مجاعت از شکر به نان جو | |
| پس ز بی‌جوعیست وز تخمه‌ی تمام | آن ملالت نه ز تکرار کلام | |
| چون ز دکان و مکاس و قیل و قال | در فریب مردمت ناید ملال | |
| چون ز غیبت و اکل لحم مردمان | شصت سالت سیریی نامد از آن | |
| عشوه‌ها در صید شله‌ی کفته تو | بی ملولی بارها خوش گفته تو | |
| بار آخر گوییش سوزان و چست | گرم‌تر صد بار از بار نخست | |
| درد داروی کهن را نو کند | درد هر شاخ ملولی خو کند | |
| کیمیای نو کننده دردهاست | کو ملولی آن طرف که درد خاست | |
| هین مزن تو از ملولی آه سرد | درد جو و درد جو و درد درد | |
| خادع دردند درمان‌های ژاژ | ره‌زنند و زرستانان رسم باژ | |
| آب شوری نیست در مان عطش | وقت خوردن گر نماید سرد و خوش | |
| لیک خادع گشته و مانع شد ز جست | ز آب شیرینی کزو صد سبزه رست | |
| هم‌چنین هر زر قلبی مانعست | از شناس زر خوش هرجا که هست | |
| پا و پرت را به تزویری برید | که مراد تو منم گیر ای مرید | |
| گفت دردت چینم او خود درد بود | مات بود ار چه به ظاهر برد بود | |
| رو ز درمان دروغین می‌گریز | تا شود دردت مصیب و مشک‌بیز | |
| گفت نه دزدی تو و نه فاسقی | مرد نیکی لیک گول و احمقی | |
| بر خیال و خواب چندین ره کنی | نیست عقلت را تسوی روشنی |