| شوی و زن را گفته شد بهر مثال | که مکن ای شوی زن را بد گسیل | |
| آن شب گردک نه ینگا دست او | خوش امانت داد اندر دست تو | |
| کانچ با او تو کنی ای معتمد | از بد و نیکی خدا با تو کند | |
| حاصل این‌جا این فقیه از بی‌خودی | نه عفیفی ماندش و نه زاهدی | |
| آن فقیه افتاد بر آن حورزاد | آتش او اندر آن پنبه فتاد | |
| جان به جان پیوست و قالب‌ها چخید | چون دو مرغ سربریده می‌طپید | |
| چه سقایه چه ملک چه ارسلان | چه حیا چه دین چه بیم و خوف جان | |
| چشمشان افتاده اندر عین و غین | نه حسن پیداست این‌جا نه حسین | |
| شد دراز و کو طریق بازگشت | انتظار شاه هم از حد گذشت | |
| شاه آمد تا ببیند واقعه | دید آن‌جا زلزله‌ی القارعه | |
| آن فقیه از بیم برجست و برفت | سوی مجلس جام را بربود تفت | |
| شه چون دوزخ پر شرار و پر نکال | تشنه‌ی خون دو جفت بدفعال | |
| چون فقیهش دید رخ پر خشم و قهر | تلخ و خونی گشته هم‌چون جام زهر | |
| بانگ زد بر ساقیش که ای گرم‌دار | چه نشستی خیره ده در طبعش آر | |
| خنده آمد شاه را گفت ای کیا | آمدم با طبع آن دختر ترا | |
| پادشاهم کار من عدلست و داد | زان خورم که یار را جودم بداد | |
| آنچ آن را من ننوشم هم‌چو نوش | کی دهم در خورد یار و خویش و توش | |
| زان خورانم من غلامان را که من | می‌خورم بر خوان خاص خویشتن | |
| زان خورانم بندگان را از طعام | که خورم من خود ز پخته یا ز خام | |
| من چو پوشم از خز و اطلس لباس | زان بپوشانم حشم را نه پلاس |