| گفت شه با ساقیش ای نیک‌پی | چه خموشی ده به طبعش آر هی | |
| هست پنهان حاکمی بر هر خرد | هرکه را خواهد به فن از سر برد | |
| آفتاب مشرق و تنویر او | چون اسیران بسته در زنجیر او | |
| چرخ را چرخ اندر آرد در زمن | چون بخواند در دماغش نیم فن | |
| عقل کو عقل دگر را سخره کرد | مهره زو دارد ویست استاد نرد | |
| چند سیلی بر سرش زد گفت گیر | در کشید از بیم سیلی آن زحیر | |
| مست گشت و شاد و خندان شد چو باغ | در ندیمی و مضاحک رفت و لاغ | |
| شیرگیر و خوش شد انگشتک بزد | سوی مبرز رفت تا میزک کند | |
| یک کنیزک بود در مبرز چو ماه | سخت زیبا و ز قرناقان شاه | |
| چون بدید او را دهانش باز ماند | عقل رفت و تن ستم‌پرداز ماند | |
| عمرها بوده عزب مشتاق و مست | بر کنیزک در زمان در زد دو دست | |
| بس طپید آن دختر و نعره فراشت | بر نیامد با وی و سودی نداشت | |
| زن به دست مرد در وقت لقا | چون خمیر آمد به دست نانبا | |
| بسرشد گاهیش نرم و گه درشت | زو بر آرد چاق چاقی زیر مشت | |
| گاه پهنش واکشد بر تخته‌ای | درهمش آرد گهی یک لخته‌ای | |
| گاه در وی ریزد آب و گه نمک | از تنور و آتشش سازد محک | |
| این چنین پیچند مطلوب و طلوب | اندرین لعبند مغلوب و غلوب | |
| این لعب تنها نه شو را با زنست | هر عشیق و عاشقی را این فنست | |
| از قدیم و حادث و عین و عرض | پیچشی چون ویس و رامین مفترض | |
| لیک لعب هر یکی رنگی دگر | پیچش هر یک ز فرهنگی دگر |