| رکنی تو رکن دلم را شکست | خردم از آن خرده که بر من نشست | |
| مال به صد خنده به تاراج داد | رفت و به صد گریه به پا ایستاد | |
| گفت کرم کن که پشیمان شدیم | کافر بودیم و مسلمان شدیم | |
| طبع جهان از خلل آبستنست | گر خللی رفت خطا بر منست | |
| تا کرمش گفت به صد رستخیز | خیز که درویش بپایست خیز | |
| سیم خدا چون به خدا بازگشت | سیم کشی کرد و ازاو درگذشت | |
| ناصح خود شد که بدین در مپیچ | هیچ ندارد چه ستانم ز هیچ | |
| زو چه ستانم که جوی نیستش | جز گرویدن گروی نیستش | |
| آنچه از آنمال درین صوفیست | میم مطوق الف کوفیست | |
| گفت نخواهی که وبالت کنم | وانچه حرامست حلالت کنم | |
| دست بدار ای چو فلک زرق ساز | ز استن کوته و دست دراز | |
| هیچ دل از حرص و حسد پاک نیست | معتمدی بر سر این خاک نیست | |
| دین سره نقدیست به شیطان مده | یاره فغفور به سگبان مده | |
| گر دهی ای خواجه غرامت تراست | مایه ز مفلس نتوان باز خواست | |
| منزل عیبست هنر توشه رو | دامن دین گیر و فرا گوشه رو | |
| چرخ نه بر بیدرمان میزند | قافله محتشمان میزند | |
| شحنه این راه چو غارتگرست | مفلسی از محتشمی بهترست | |
| دیدم از آنجا که جهان بینیست | کافت زنبور ز شیرینیست | |
| شیر مگر تلخ بدان گشت خود | کز پس مرگش نخورد دام و دد | |
| شمع ز برخاستنی وا نشست | مه ز تمامی طلبیدن شکست |